Stichting kindertehuis Casa do Menino

In oktober 2013 bezochten René en Ilse van Loon kindertehuis Casa do Menino. Ilse schreef een verslag van dit bezoek.

Dinsdag 8 oktober 2013
We hebben er lang naar uitgekeken, maar eindelijk is het zover: onze reis naar Brazilië gaat beginnen. Vanaf Schiphol vertrekken we vroeg in de ochtend. De reis blijkt pittig, doordat het een klein vliegtuig is voor deze afstand. Staan en lopen tijdens deze 12 uur durende vlucht is er helaas niet bij. Ook niet tijdens de tankstop op Sal, één van de Kaapverdische eilanden, en de stop in Fortaleza. Voor ons zit een Braziliaanse vrouw die al geruime tijd in Nederland woont. Zij geeft ons vast wat informatie over de cultuur, politiek en het eten.
Behoorlijk gebroken komen we aan op onze eindbestemming Natal. Met een transfer worden we naar ons hotel gebracht. Na een heerlijke douche besluiten we direct te gaan slapen, omdat we de volgende dag verder reizen.

Woensdag 9 oktober 2013
Na een heerlijk relaxed ontbijtje lopen we naar de vlakbij gelegen boulevard om water te kopen en even te genieten van het uitzicht op zee. Om ongeveer 11.00 uur krijgen we bericht dat Zuster Luzinete, de chauffeur van het kindertehuis en Daniël (de tolk) er zijn om ons mee te nemen naar Campina Grande. Tijdens de rit maken we kennis met Daniël Kleber. Hij blijkt een leraar Engels te zijn, die gevraagd is om ons te helpen met de taalbarrière. Zuster Luzinete geeft aan dat ze graag een bezoek wil brengen aan een opvanghuis waar zij 18 jaar heeft gewerkt, voordat zij bij Casa do Menino kwam. Uiteraard gaan we hiermee akkoord. We mogen mee naar binnen en worden getrakteerd op de Braziliaanse gastvrijheid. Wat een geweldige eerste ervaring met Brazilië. De kinderen drommen om ons heen en vragen aan René of we Amerikanen zijn (grinnik). Daniël legt de kinderen uit wie we zijn. Vooral René is geliefd. Ik fotografeer en alle kinderen willen heel graag op de foto. De begeleiders beginnen met muziek maken, de kinderen gaan in een kring staan en er wordt gezongen en muziek gemaakt. 1 begeleider “danst” samen met een kind in de kring. De dans lijkt op vechtsport, ze dagen elkaar als het ware uit. Dit blijkt het van vroeger uit ook te zijn, maar is uitgegroeid tot een dans genaamd capoeira.

We vertrekken na een klein uurtje en beginnen onze reis naar Campina Grande.
Tijdens de rit vertelt Daniël ons over het landschap en de cultuur van Brazilië. In Natal zien we dat ze bezig zijn om een voetbalstadion te bouwen voor het WK van 2014. Daniël geeft aan dat niet alle Brazilianen blij zijn met de bouw van deze stadions. Het geld gaat nu niet naar het volk, terwijl er nog zoveel geld nodig is voor andere dingen, zoals onderwijs.
Naast de 2-baans snelweg zien we mensen lopen, fietsen en ook spullen verkopen in geïmproviseerde stalletjes. Ze verkopen voornamelijk kokosnoten, ananas en ander fruit.
De reis wordt onderbroken om te lunchen in een barbecuerestaurant aan de kant van de weg. Er is een buffet met allerlei groenten, aardappelen en fruit. Verder worden er op een grill allerlei soorten vlees gegrild. Erg lekker.

We gaan weer op pad. We zien en ruiken enorm veel suikerrietvelden. Na het oogsten van het riet worden de velden verbrand om ze vruchtbaarder te maken. Naast de brandlucht ruik je ook de zoete lucht uit de suikerrietfabrieken.
Het landschap verandert als we de weg van João Pessoa naar Campina Grande rijden. We rijden de binnenlanden in en je ziet de omgeving droger worden. Suikerriet heeft plaatsgemaakt voor veeteelt. Het zijn van die Indiase koeien en over het algemeen vrij mager. Daniël zegt dat hij een keer in Amsterdam is geweest en onze zwart/wit koeien heeft gezien: dat waren geen koeien, maar olifanten!

Rond vier uur in de middag komen we aan bij Casa do Menino. We hebben bijna geen kans van uitstappen! We worden enorm hartelijk onthaald door zuster Leonor, zuster Marcia en zuster Batista. Ook zijn er nog studentes die ons welkom heten en blij zijn ons te zien en binnenkort voor ons gaan zingen en dansen.
Zuster Leonor laat ons zien waar we slapen en onderweg daarnaartoe ontmoeten we de andere zusters en zien we diverse vrijwilligers, leraressen en kinderen.

We krijgen direct een rondleiding door het gebouw waarin we slapen. Dit blijkt het schoolgebouw van het kindertehuis te zijn. We zijn in shock als we horen en vooral zien in welke slechte staat dit gebouw is. De dakconstructie is bijna volledig door de termieten opgevreten. De elektriciteit is uit de jaren vijftig en vloertegels liggen los, plafondplaten die zijn vergaan…het is teveel om op te noemen. We horen dat de volgende ochtend de architect komt om met ons te bespreken wat er allemaal moet gebeuren om de school op te knappen.
Onze tolk Daniël vertrekt en wij gaan ons installeren en opfrissen voor het diner.

Het diner blijkt voortreffelijk te zijn met typisch Braziliaanse gerechten. Een detail: wij hadden het servies met het gouden randje. Wat heel erg opviel is dat de zusters niet blijven zitten tijdens het eten. Ze nemen de telefoon op of lopen weg om wat te doen. Wij hadden verwacht dat er familiair gegeten zou worden. Tijdens het diner hebben we hilarische momenten, omdat we elkaar niet kunnen verstaan. Met handen en voeten proberen we elkaar duidelijk te maken wat we bedoelen. Helaas is dat niet gelukt. Zuster Leonor belt haar neefje die nog even komt om wat dingen te vertalen. Na deze vermoeiende, maar zeer indrukwekkende en geslaagde dag gaan we slapen.

 

 

 

 

 

 

Donderdag 10 oktober
Om 8 uur staat het ontbijt voor ons klaar met een typisch Braziliaans gerecht: pamonha, een maïskoek.

 

 

 

 

 

De smaak is zoet en het is heel vast van structuur. Ze raden ons aan om de kaas van de streek erop te leggen en dit gecombineerd te eten. De kaas is vrij wit en wat gummi-achtig, maar wel smaakvol. Zeker in combi met de maïskoek. Daniël en Caroline tolken voor ons vanochtend.

Vandaag zijn de jongens van de naastgelegen school Sint Antonio ook op Casa do Menino. De school (die ook op het terrein van Casa do Menino ligt) wordt gerenoveerd. Alle lessen worden daarom in de meisjesschool van Casa do Menino gehouden. Ze heten ons als ‘amigos Olanda’ (de vrienden uit Nederland) welkom met een lied. Dit lied geeft aan hoe blij ze zijn dat we er zijn en dat ze van ons houden. Het ontroert ons enorm om al die blije en vrolijke gezichtjes te zien. Wat wil je ook: 150 kinderen die je toezingen, dan smelt toch iedereen?

 

Daarna zijn er festiviteiten voor de dag van het kind. Een feestdag in Brazilië die officieel zaterdag 13 oktober is, maar dan heeft iedereen vakantie. De kinderen gaan zaklopen, moeten frisdrank van een bord oplepelen, ballonnen opblazen totdat ze knappen, voetballen en doen mee aan een stoelendans. Degene die wint, krijgt een presentje. Ook is er cake en drinken voor ze. De presentjes en de cake worden door bedrijven of vrijwilligers ieder jaar aan het tehuis gedoneerd.

 

Vervolgens hebben we samen met de zusters een afspraak met de architect. We houden een bouwvergadering. De architect toont ons de tekeningen van het schoolgebouw en laat ons de nieuw te bouwen constructie zien. De termieten hebben de houten dakconstructie opgevreten en hij stelt daarom voor om de constructie gedeeltelijk van stalen u-profielen te maken. De elektriciteit in het gebouw is dramatisch slecht en stamt uit de jaren vijftig en is onveilig.

Naast het schoolgebouw blijkt dat ook het gebouw waar de zusters wonen en slapen in slechte staat is. Ook deze plannen en tekeningen nemen we door. De zusters geven wel aan dat ze het schoolgebouw belangrijker vinden en dat begrijpen wij natuurlijk.

Samen met de architect maken we een uitgebreide ronde door alle gebouwen op het terrein van Casa do Menino. We zijn onder de indruk van de slechte staat van het gehele gebouw, de verouderde dokters- en tandartskamer die niet volgens de huidige richtlijnen is ingericht, plafondplaten die naar beneden zijn gevallen, verouderd sanitair en ga zo maar door…

 

 

 

 

 

 

 

 

Vanuit het tehuis lopen we via een overkapte doorgang naar de basisschool Sint Antonio. De architect is deze naastgelegen school aan het renoveren. Deze school is eigendom van Casa do Menino en ligt vast aan de andere gebouwen. De leraressen worden door de gemeente betaald. De renovatie wordt ook bekostigd door de overheid. De architect toont ons hoe hij de meisjesschool op dezelfde manier wil opknappen: met ijzeren balken en met een isolerend plafond. We merken direct dat deze ruimtes een stuk koeler zijn dan de meisjesschool.

 

 

 

Na de rondleiding spreken we af dat de architect een duidelijk kostenplaatje van de renovatie van de meisjesschool aan ons mailt, zodat wij dit in Nederland kunnen bespreken.

Tijdens de lunch nemen we afscheid van onze tolken Daniël en Caroline en komt Técio om de middag voor ons te vertalen. Na de lunch worden we eerst naar boven geleid om een PowerPoint te bekijken met foto’s van de activiteiten die de meisjes de afgelopen tijd hebben gedaan. Erg leuk om te zien dat de meisjes een schilderij hebben gemaakt van begin tot eind. Ze hebben hun eigen raam getimmerd en bespannen met linnen en vervolgens geschilderd.
Na deze presentatie gaan we met Irma Leonor, Técio (tolk) en Ana (12 jaar) naar haar huis. Ana loopt vooruit om aan te kondigen dat we eraan komen. Het blijkt dat haar stiefvader thuis is omdat zijn werk de dag ervoor is opgehouden. We zijn welkom.

 

Het huisje is te klein voor ons allen. Het is een keukentje van 1 bij 2 en daarachter een donker kamertje van 3 bij 3. In dit kamertje staat een kast met een klein tv’tje en een bed met een ontzettend vies matras. Irma Leonor vraagt aan Ana wie waar slaapt. Zij slaapt samen met haar zusje Micaely (6 jaar) op de matras op het bed en de moeder en stiefvader slapen op de grond. Ik vraag aan Ana of ze voor het huisje wil poseren. Op de foto zie je hoe ze lacht en trots is dat ze ons haar huisje mag laten zien. Voor ons zijn het erbarmelijke en zeker onwerkelijke omstandigheden waarin zij met haar moeder, stiefvader en zusje moet wonen. Maar voor haar is dit normaal…zij is dit gewend en kent geen andere situatie.

 

Vervolgens worden we meegenomen naar een ander huisje. De 2 meisjes Nicoly (12 jaar) en Esheley (10 jaar) wonen bij hun oma in dit huisje. Het huisje is ook van oma. Het huisje is groter dan het vorige, maar toch straalt de armoede ervan af. Het blijkt dat de moeder niet bij de kinderen woont, omdat ze verslaafd aan drugs is. Zij woont wat verderop. De vader zit in de gevangenis. We lopen terug naar Casa do Menino. De VW Kombo met zuster Luzinete rijdt langs en neemt ons mee naar het tehuis, zodat we niet zo ver in de hitte hoeven te lopen.

Als snack krijgen we een zelfgemaakt vruchten-kokosijsje, erg lekker. Na deze snack gaan we samen met de zuster Batista en Técio naar Campina Grande. We hebben aangegeven eerst te willen pinnen. Het is een hele onderneming, omdat de banken staken, dus we zien bij de meeste pinautomaten enorme rijen. De eerste is overvol, de tweede is in een winkelcentrum waarvan de automaat geen geld meer heeft. De derde is in een (volgens Braziliaanse termen) klein winkelcentrum in een rijke buurt van de stad. Hier lukt het om geld te pinnen. In de auto worden we door de zuster overladen met kleine sinaasappeltjes/mandarijntjes. Ze had een zak vol bij zich, die moest op! Hilarische taferelen in de bus.

We gaan verder naar Park da Crianca: het park van de kinderen. In dit park zijn alle mogelijke sport activiteiten te beoefenen. Het is een gewoon park, maar er liggen basketbal- en voetbalveldjes, een hardloopbaan, een skatebordbaan en je kunt er zelfs gratis aerobics volgen. Ook is er voor de 50+’ers een aparte mogelijkheid om sportactiviteiten te volgen.

 

 

 

 

 

 

We gaan verder en lopen gedeeltelijk om het meer heen dat midden in de stad ligt. Aan de rand van dit meer staan standbeelden van 3 personen die de oorsprong van de stad symboliseren: een indiaan, een boer en een lerares. Dat waren de eerste bewoners van Campina Grande. Als we verder lopen komen we langs een bekend Couscous restaurant en een horecagelegenheid waar je goed koffie kunt drinken. Técio vertaalt dit naar coffeeshop en wij moeten lachen en hij heeft direct door wat ik bedoel. Hij blijkt een keer in Amsterdam te zijn geweest en dacht naar een koffiedrink gelegenheid te gaan, maar dit bleek een coffeeshop te zijn waar je softdrugs kon kopen. Humor, hij zal niet de eerste zijn geweest die dat is overkomen.

Verderop komen we bij het Museum of Art. Het gebouw is vrij nieuw en onder architectuur gebouwd. De speciaal voor dit museum gemaakte meubelen zijn nog niet binnen, waardoor het museum nog niet open is. We lopen verder naar een paar standbeelden van personen die muziekinstrumenten bespelen. Wat dit betekent is ons niet helemaal duidelijk, alleen de zuster vindt dat ze de instrumenten goed kan bespelen. De chauffeur van Casa do Menino komt met de VW Kombo voorrijden en we rijden terug naar het tehuis.

We frissen ons op en schuiven aan voor een wederom verrukkelijk diner. Er komen 2 nieuwe mensen ons helpen om te vertalen: Kaiana en Gabriël. We gaan buiten zitten met de zusters erbij. De zusters vertellen de achtergronden van de meisjes. Er is 1 meisje waarvan 1 broer is doodgeschoten, omdat hij zijn drugs niet kon betalen. De andere broer is verslaafd aan de drugs, maar is vrijwillig naar een kliniek gegaan om af te kicken. Dit is een kliniek waar je zelf bepaalt wanneer je weggaat. Hij is maar een maand gebleven en toen hij terug kwam in huis, heeft hij de boel kort en klein geslagen omdat hij high was. Niet afgekickt dus. Zijn moeder en zusje vrezen ook voor zijn leven.
We horen een verhaal over een meisje dat 2 zusjes heeft, maar ze hebben alle drie een andere vader. Het blijkt dat in Brazilië wel alimentatie bestaat, maar doordat ze dit niet kunnen betalen, komt er in de praktijk niets van terecht. Ook zijn de vaders vaak spoorloos, verslaafd of ze zitten in de gevangenis.
Een ander verhaal gaat over de dodenstraat. Dit is een beruchte straat in Campina Grande waar mensen “zomaar” dood neervallen. In deze straat woont minimaal 1 meisje dat in Casa do Menino komt. De wet geeft aan dat je wapens binnenshuis mag bezitten, maar niet meer op straat. Dit is een wet die nog niet zo lang geleden is ingevoerd, om geweld tegen te gaan.

Kaiana en Gabriël vragen ons mee om koffie te drinken in het Centrum van Campina Grande. Het is het koffiehuis waar we die middag langs zijn gekomen. René bestelt een koffie met kaneel en chocolade en ikzelf een koffie met kokosmelk. Beide waren erg lekker. We bieden aan om te betalen, maar dat mag absoluut niet. In Brazilië is het een gebruik dat degene die jou heeft uitgenodigd betaalt. Tijdens het koffiedrinken spreken we over de verschillen tussen Brazilië en Nederland en van allerlei dagelijkse dingen. Ook komt Facebook aan de orde. Dat zijn weer wat vriendjes erbij dus!
Rond 22.00 – 22.30 uur brengen ze ons terug naar het kindertehuis. Kaiana belt naar de zuster dat we voor de poort staan, omdat deze al op slot is. Zuster Batista laat ons binnen en wij nemen afscheid van deze fijne mensen. We lopen naar het tehuis en ook de directrice loopt nog buiten om te kijken of alles oké is met ons. We wensen elkaar goede nacht en gaan slapen.

Om 1.30 uur ‘s nachts worden we wakker door het blaffen van de honden. Dit houdt ongeveer een kwartier aan. We maken ons geen zorgen, want de zusters hebben aangegeven dat als er iets zou zijn waardoor we gevaar lopen, zij ons direct zouden waarschuwen. De volgende ochtend horen we dat de 3 honden van het tehuis een kat te pakken hebben gekregen en gedood. De kat was begraven, maar de staart stak boven de aarde uit. Zo konden de zusters de buit zien, die vol trots door de honden werd getoond!

Vrijdag 11 oktober
Tijdens ons ontbijt komt Andrea, onze tolk voor deze ochtend. René en ik hebben de vorige avond de vragen opgeschreven die wij nog graag willen stellen. Via Andrea beantwoordt zuster Leonor deze vragen.
Waar komen de inkomsten van het kindertehuis vandaan? Dat blijken verschillende partijen te zijn.
Het tehuis ontvangt een toelage van de overheid. Deze wordt opgemaakt aan eten voor de kinderen en voor hunzelf. Er zit een strenge controle op, ze moeten kunnen verantwoorden dat ze er eten voor hebben gekocht.
Op eigen terrein is een klein callcenter ingericht. Ze huren medewerkers in, die mensen gaan bellen voor een gift. Wanneer iemand wil doneren, gaat er een medewerker naartoe om de gift op te halen. Vervolgens wordt dit op de bank gestort. Het callcenter belt de lonen van ongeveer 5 medewerkers bij elkaar: de chauffeur, tuinmannen en schoonmaakster. De zusters geven aan dat het niet altijd loont om te bellen, soms kunnen ze alleen de callcenter medewerkers betalen.
De oudere zusters krijgen een soort aow’tje van de overheid, maar dat gaat bijna volledig op aan een zorgverzekering. Verder houden ze dit voor hunzelf.

Er zijn 3 leraressen die door de overheid worden betaald om les te geven in het kindertehuis. De muzieklerares Livia (33 jaar) wordt betaald door onze 3-maandelijkse bijdrage. Het resterende gedeelte van onze toelage gaat aan andere zaken op.
Verder krijgen ze met enige regelmaat goederen als gift. Een bedrijf schenkt iedere maand een 20 kilo zak rijst, of ze ontvangen andere goederen. Dit verschilt enorm.
Ik vraag of ze het tehuis moeten sluiten, als wij onze 3 maandelijkse toelage niet meer overmaken. Zuster Leonor maakt een beweging met haar vingers over haar wang alsof ze huilt, dat dit heel erg zou zijn, maar niet de sluiting van het tehuis zou betekenen. Ze proberen dan op andere manieren het geld bij elkaar te sprokkelen. Waarschijnlijk door meer het Callcenter te laten bellen. Ik geef aan dat dit niet aan de orde is, maar om een idee te krijgen wat onze toelage voor hun betekent. Mijn conclusie: onze 3 maandelijkse toelage is heel belangrijk voor ze. Daarnaast hebben we al gezien dat onze 3 maandelijkse toelage niet voldoende is om de renovaties te bekostigen.

Andrea legt uit hoe het zorgstelsel in Brazilië is. Je hebt twee ziekenhuizen: de openbare ziekenhuizen en de privé klinieken. Voor de openbare hoef je niets te betalen, deze worden door de overheid bekostigd. De omstandigheden zijn niet altijd optimaal en de zorg is minder goed, maar je wordt geholpen.
De privéklinieken zijn alleen voor de mensen die een premie betalen. Deze ziekenhuizen zijn beter voor elkaar en hygiënischer. De oudere zusters betalen voor de privéklinieken en moeten behoorlijk veel afdragen, omdat ze ouder zijn en dus sneller ziek kunnen worden.

De namen, leeftijd en functie van de zusters worden opgeschreven. We maken foto’s van de zusters apart en we maken een paar groepsfoto’s. Er ontbreekt 1 zuster op de foto’s, zij ligt in Recife in het ziekenhuis.

Rond 12.00 uur wordt er een feestelijke lunch geserveerd. Deze maaltijd is traditioneel bij speciale gelegenheden. Die middag worden wij in het zonnetje gezet, daarom is het feest. We krijgen witte rijst met kleine zwarte bonen in een soort ragout met een soort worst erin, een tomatensalade met een soort azijn eroverheen, over de bonen ging Farofa een soort poeder (lijkt uiterlijk op seroendeng) gemaakt van guave en als laatste stukken rundvlees erbij. Een heerlijk gerecht.

Andrea wordt als tolk afgelost door Catherine. Zij helpt ons vanmiddag met de taalbarrière. Ondertussen lopen er wat meisjes rond op de patio. Het is officieel een vakantiedag, maar om ons in het zonnetje te zetten zijn er ongeveer 80 meisjes teruggekomen om voor ons op te treden. We krijgen nog even de gelegenheid om gebruik te maken van het internet boven bij de zusters, omdat dit de enige plek is waar we op dat moment kunnen internetten. Even een update naar huis sturen.
Als we worden opgehaald, worden we naar de patio geleid. Irma Leonor heet ons welkom op de feestelijke middag en vertelt dat ze willen laten zien hoe blij ze zijn met ons bezoek. Daarnaast spreekt ze haar dankbaarheid uit voor alles wat wij vanuit Nederland voor Casa do Menino regelen. Dan begint het spektakel!

De eerste voordracht doen de jongste meisjes. Zij hebben fleurige kleren aan en stellen een bloem voor. Een bijtje/fee tikt ze een voor een aan met de tekst: “wakker worden, het is feest. De amigo’s uit Olanda zijn er om ons te helpen, laten we voor ze zingen en dansen.” Dat doen ze dan ook.

 

 

 

De tweede voordracht zijn meisjes in het tenue van de Sint Antonio school. Zij hebben allemaal een gele bloem in de hand en zingen een lied. De tekst hebben we meegekregen. Aan het einde van het lied krijgen René en ik de bloemen aangeboden.

 

 

 

 

 

Bij de derde voordracht gaan we “back to the 60’s” en komen de meisjes die ons welkomstcomité waren naar voren. Ze dansen op een jaren 60 lied.

 

 

 

 

 

 

Vervolgens kwamen de tieners met een dans, met van die roodachtige rokjes.

Ook spraken we met 2 meiden die door de steun van Casa do Menino een opleiding hebben kunnen volgen. Ivanilda (23 jaar) was vanaf haar 7 tot haar 18de in het tehuis. Ze studeert binnenkort af in de Portugese taal. Zonder de steun van Casa do Menino zou dit voor haar niet mogelijk zijn geweest.
Gilda was ook vanaf haar 7de tot haar 18de in het tehuis. Zij is nu tandartsassistente.
Beide geven ze aan dat het tehuis hun normen en waarden heeft bijgebracht. Ze hebben geleerd hoe ze zich moeten redden in de maatschappij, wat ze anders bij hun familie of op de straat niet hadden geleerd. Een opleiding had er dan ook zeker niet ingezeten. Ze zijn ons dankbaar dat wij hier al zoveel jaren aan hebben bijgedragen.

We spreken met Mayara (24 jaar), die haar zoontje Mateus (2 jaar) bij zich heeft. Mateus heeft een vrij lichte huidskleur en er wordt gegrapt dat het een Hollands jongetje is! Haar zusje Mayrlla (11 jaar) volgt nog steeds lessen bij Casa do Menino. Mayara is medewerkster van het Callcenter.

 

 

 

Twee leraressen blijken ook begonnen te zijn als leerlingen op de school van hun 7de tot 18de jaar. Andrea (22 jaar) en Luciana (37 jaar) hadden beide de droom om aan deze school te mogen lesgeven. Geweldig mooie voorbeelden hoe het kan gaan.

 

 

 

En als laatste treedt er een koortje op. Ze zingen en spelen een paar liedjes – erg mooi.

Na alle voordrachten krijgen wij diverse linnen tasjes aangeboden met daarin een kleedje. De tasjes en kleedjes zijn door de meisjes beschilderd en gehaakt. We zijn onder de indruk.

Dan is het tijd om ons cadeau aan te bieden. Catherine vertaalt voor ons de volgende tekst in het Portugees: “bedankt voor jullie warme welkom en jullie mooie voordrachten. We zijn blij dat wij jullie een toekomst kunnen geven met onze bijdrage. De afgelopen dagen hebben we gezien hoe belangrijk het vieren van diverse festiviteiten zijn en dat daar een goed werkende geluidsinstallatie bij hoort. Daarom bieden wij jullie een nieuwe geluidsinstallatie aan.”
Het geluid dat we na het brengen van deze tekst horen, heeft geen versterking van een geluidsinstallatie nodig! Het is de blijdschap en vreugdegillen van de meisjes en de zusters als reactie op ons geschenk. Om het te vieren trakteren wij op oer-Hollandse stroopwafels. Een traktatie die met smaak wordt opgegeten.

 

 

 

 

 

We maken een groepsfoto met alle meisjes erop en de cheque van de geluidsinstallatie. De meisjes vinden ons fantastisch en willen achter elkaar met ons op de foto. We krijgen van 2 meisjes een tekst aangeboden die ze voor ons hebben gemaakt. Met een vertaalprogramma hebben ze de Portugese tekst naar het Nederlands vertaald. Ze vragen of het klopt, het is bijna helemaal goed. We zijn onder de indruk van hun betrokkenheid.

 

 

 

 

 

 

De patio was in zeer korte tijd opgeruimd. Ieder meisje helpt mee en ook René heeft een handje meegeholpen. Dit alles was binnen een kwartier opgeruimd. Vervolgens waren de meisjes binnen een half uur ook weg. Een geweldige middag om nooit meer te vergeten.De rest van de dag hebben we gepraat met de tolk over allerlei zaken en daarna hebben we wederom heerlijk gegeten. We zijn na het eten naar onze kamer gegaan om in te pakken. De volgende ochtend vertrekken we vroeg vanwege de warmte. De zusters brengen ons via João Pessoa naar Pipa, waar wij een hotel hebben geboekt voor de rest van onze vakantie. In João Pessoa staat een bezoek gepland aan het weeshuis waar Adriaan vandaan komt.

Zaterdag 13 oktober
Om 6.00 uur staan we op om ons gereed te maken voor vertrek. We ontbijten om 6.30 uur met vers vruchtensap, yoghurt, brood, vruchten en koffie. Met een volle maag namen we afscheid van de oudste zuster, die ons niet los kon laten. Zij gaf aan met gebaren dat we in haar hart zaten en toont ons met het aanbieden van een roos haar dankbaarheid. Het deed ons veel om het tehuis achter te moeten laten.

Tijdens de reis hadden we geen tolk bij ons, maar met handen/voeten/gebaren zijn we een heel eind gekomen. Zuster Leonor stopt ons onderweg van alles toe: fruit, drinken, koekjes ….
Aangekomen in João Pessoa was het zoeken geblazen naar het weeshuis. De zusters hebben het heel vaak aan mensen gevraagd. De weg vinden was ook lastig doordat het overal eenrichtingswegen waren. Na lang zoeken kwamen we op de juiste plek. Ik herken het gebouw van de foto’s. De zusters spreken met iemand die achter het hek staat. Het blijkt dat er geen kinderen meer zijn, het tehuis is gesloten en de kinderen zijn naar een andere locatie verhuisd. Het pand is leeg en helaas mogen we er niet in. We maken foto’s aan de buitenkant en zetten de reis voort naar Pipa.

 

 

 

De weg naar Pipa is hobbelig en brengt veel hilariteit teweeg bij de zusters. Er wordt veel gelachen om elk hobbeltje dat moet worden ontweken. In het centrum van Pipa is het enorm druk. Pousada Oasis ligt middenin het centrum. Zodra we het gevonden hebben, stappen we uit en lopen samen met de zusters naar de receptie. We krijgen onze sleutel en worden naar onze accommodatie gebracht. Ook de zusters gaan mee en keuren onze accommodatie goed. Irma Leonor gaat in de hangmat liggen, daar maken we uiteraard een foto van. We lopen met ze mee naar de bus en we nemen afscheid en zwaaien ze uit.
 
 
René en ik hebben genoten van een fantastisch bezoek aan het tehuis. De kinderen en de zusters hebben ons hart gestolen. In Pipa hebben we de eerste paar dagen moeten acclimatiseren. Daarna hebben wij genoten van een relaxte strandvakantie in het mooie Pipa! Wat een geweldig bezoek en fantastische reis.