Stichting kindertehuis Casa do Menino

Begin 2015 kregen wij van de zusters in Brazilië als bestuur de uitnodiging om het 60 jarig bestaan van Casa do Menino met hun te komen vieren en de gerenoveerde school te openen. Daarnaast wilden wij heel graag het resultaat van de renovatie bekijken, maar ook over projecten voor de toekomst praten. René en Ilse van Loon hadden de mogelijkheid om de reis te maken in hun vakantie en reisden op zaterdag 22 augustus af naar Brazilië. Ilse schreef een verslag van deze reis en het bezoek aan Casa do Menino.

 

Zaterdag 22 augustus 2015

Na een hotelovernachting met een lekker en relaxed ontbijtje in CitizenM op Schiphol, vertrekken we naar de gate om te boarden. De vlucht is in 2 etappes: Amsterdam – Lissabon (3 uur vliegen), 2 uur wachten en dan het lange stuk van ongeveer 8 uur van Lissabon naar Recife. Een aangenamere vlucht dan de vorige keer. Rond 20.00 uur Braziliaanse tijd landen we op de luchthaven in Recife. Door de douane ging voorspoedig en ook de koffers hadden we redelijk snel. Als we naar buiten lopen worden we door diverse taxichauffeurs aangesproken. Ze kunnen geen Engels, dus wordt er iemand bijgehaald. De taxichauffeur biedt ons een rit van de luchthaven naar het hotel aan voor BRL 49,-. Gelukkig had Laurens ons doorgegeven dat de rit ongeveer BRL 15,- zou moeten kosten. Hoe word je beetgenomen als toerist. We belanden in een taxi en de meter wordt aangezet…en de prijs BRL 16,48. Het ritje in de taxi is een belevenis. Recife is een behoorlijk drukke stad (met rond de 3 miljoen inwoners), veel auto’s en verkeersregels worden continue aan de laars gelapt. Ook toeteren bij elke gelegenheid die je maar kunt verzinnen is redelijk normaal.

Het hotel is goed, netjes en ligt vlak aan zee. Laurens vertelde ons eerder dat toenmalig Koningin Beatrix samen met ons huidig Koningspaar Willem Alexander en Maxima hier in 2003 hebben geslapen tijdens het officiële Staatsbezoek, dat in Recife werd afgesloten. Ze zullen vast een luxere kamer dan wij hebben gehad, maar het is een prima hotel. We zoeken het restaurant op en eten een heerlijke ravioli. Voldaan en moe gaan we douchen en slapen in een heerlijk koele kamer. Lang leve de airco!

 

Zondag 23 augustus 2015

Doordat ons lichaam nog lichtelijk van slag was door de jetlag, waren we redelijk vroeg op. Het ontbijt is gigantisch uitgebreid en erg lekker. Vers worden er voor ons omeletjes met ui-ham-kaas gemaakt en tapioca pannenkoekjes met kokos. Erg lekker. Ook een sapje van de Caju vrucht smaakt erg lekker. Een caju is de vrucht van de cashewboom, die wij eigenlijk alleen van de noot kennen. Niet zoet, maar erg smaakvol. Brazilianen zijn erg zoet aangelegd. Overal wordt suiker in gedaan. Zelfs in een glaasje versgeperst sinaasappelsap!

Na het ontbijt hebben we tot ongeveer 12.00 – 12.30 uur de tijd om het strand van de wijk Boa Viagem te bekijken. Een boulevard die voor het hotel langsloopt, direct aan het strand. Het is zondag en de Brazilianen zijn naar het strand gegaan om te relaxen of om te sporten. Er wordt fanatiek hardgelopen op het groene pad dat is aangelegd parallel aan de boulevard en het strand. Om in vakantiestemming te komen, kopen we een kokosnoot en genieten in de schaduw van het heerlijke koele kokoswater.

 

 

 

 

 

 

 

 

Om 12.30 uur worden we door Bob opgehaald. Bob is een Nederlandse vriend van Laurens. Hij is getrouwd met een Braziliaanse en woont ongeveer een kilometer van Laurens vandaan. Bob brengt ons naar het appartement van Laurens, omdat hij zelf in Sao Paulo is voor zaken. Het appartement van Laurens heeft werkelijk een adembenemend uitzicht: fantastisch! Het kijkt uit over de oceaan en over de skyline van Recife. Bob maakt ons wegwijs in het appartement, in de omgeving en doet boodschappen met ons. Wel heel handig als je de taal niet kent, want echt alles is anders. De meegenomen “drop voor Bob” wordt met een heel grote glimlach ontvangen.

’s Avonds eten we in Beto’s, een restaurantje vlakbij het appartement van Laurens. Ook hier weer een taalbarrière. Met aanwijzen en het “wat en hoe Portugees” boekje kunnen we ons goed redden. De obers in het restaurant vinden de situatie net zo grappig als dat wij dat vinden. Weer een belevenis erbij in ons boekje.

Maandag 24 augustus 2015

Een relaxdag voor ons. Wat bijkomen van de reis en vooral genieten van het mooie weer, strand en het uitzicht.

 

 

 

 

 

Dinsdag 25 augustus 2015

Om 7.00 uur worden we opgehaald door Bob en zijn Braziliaanse vrouw Socorro. Zij brengen ons naar het busstation van Recife. De bus vertrekt om 9.15 uur, maar het ligt aan de andere kant van Recife en het is spitsuur. Bob is met een temperamentvolle Braziliaanse getrouwd, dus na een wilde rit met veel toeteren, remmen en weer optrekken, komen we om 8.45 uur aan bij het busstation. Socorro regelt voor ons een buskaartje en samen zetten ze ons in de juiste bus naar Campina Grande. De bus brengt ons in 4 uur tijd, via hoofd- maar ook B-wegen naar Campina Grande. Zuster Leonor en haar neefje Rodolfo (hij spreekt Engels) staan ons op te wachten. Het weerzien in het tehuis met de zusters is geweldig. Ze hebben naar ons uitgekeken en wij uiteraard ook naar hen. Ook de meisjes, leerkrachten en vrijwilligers waren blij om ons te zien. Op de binnenplaats worden we toegezongen door ongeveer 50 kinderen. We zijn weer overdonderd door dit liefdevolle en warme welkom.

We zijn er net na de middag, dus het kan niet anders: er moet eerst gegeten worden. Soep met brood, pasta, kip en nog veel meer wordt ons voorgeschoteld. Heerlijke zwarte koffie zonder melk en suiker! Altijd hilariteit bij de zusters: want koffie zonder suiker is in Brazilië geen koffie. Het liefst drinken Brazilianen de koffie met meer suiker dan koffie in het kopje. Of het dan nog drinken is?

 

Een glimp hadden we al opgevangen van de gerenoveerde school en we zijn onder de indruk. Het dak ziet er geweldig mooi uit en bij binnenkomst in onze gastenkamer voelen we al dat het koeler is dan de vorige keer. Het dak geeft de benodigde isolatie.

De kamer ziet er fris geschilderd uit en heeft nieuwe ramen met glas en ook een nieuwe toegangsdeur. De rest van de school wordt bekeken en we zien dat er enorm veel is gebeurd. Nieuwe elektriciteitsschakelaars, geschilderd en de termieten zijn vertrokken. Wat ons opvalt is dat er wel heel veel kleine werkjes zijn blijven liggen. Het schilderen van de kozijnen, hier en daar is het niet netjes afgewerkt…Braziliaanse standaard? We weten het niet en besluiten om dit met Laurens te bespreken als hij donderdag ook in Casa do Menino is. We maken kennis met een nieuwe manager van de bouwwerkzaamheden. Deze vrouw stuurt op dit moment de bouw aan van een stukje uitbreiding van het gebouw waar de zusters slapen. Zij heeft ook een offerte gemaakt voor een nieuw project, waarvoor de zusters aan ons financiering vragen.

Het stuk dat nog gerenoveerd moet worden ligt achterin het gebouw van de school. Het dak en de elektriciteit zijn hier al gedaan en ook is er al gesloopt. Het is de bedoeling dat er in deze ruimte douches, toiletten, lockers en een kleedruimte komen voor de meisjes. Nu hebben de meisjes een geïmproviseerde plek waar de lockers en kleedruimte zijn, omdat er geen andere geschikte ruimte is. Ook dit wordt donderdag besproken als Laurens in het tehuis is.

Na de rondleiding is er tijd om te relaxen en bij te komen van de reis. De zusters voorzien ons van drinken. We praten met Rodolfo, onze vertaler, over het wel en wee van het tehuis en in Brazilië. Het blijkt dat in Brazilië de crisis is toegeslagen en dat de politieke aansturing te wensen over laat. Problemen in het land, zoals de water- en stroomvoorziening, blijken niet altijd goed geregeld. Deze problemen worden niet constructief opgelost, maar “quick and dirty” (snel, maar een tijdelijke oplossing).

Rond 18.00 – 18.30 uur wordt het diner geserveerd. Zoals gewoonlijk is er een overvloed aan eten: soep, pasta, vlees, aardappelen, brood en noem maar op. Er is geen vertaler meer en dat geeft weer hilarische taferelen, omdat we elkaar niet kunnen verstaan. Na het eten gaan we met de zusters buiten zitten en “praten” we via onze mobielen met elkaar: lang leve google translate! Het is wel een grappig gezicht dat we met zijn allen verwoed zitten te tikken op onze mobieltjes om met elkaar te praten. Want van beide kanten zijn er veel vragen naar elkaar toe over diverse onderwerpen. Heerlijk! We genieten en ook de zusters vinden het geweldig.

 

 

 

 

De zusters gaan iedere avond met de kippen op stok, rond 21.00 uur is het gebeurd. Tegen die tijd vertrekken wij richting onze slaapkamer. Direct slapen is er bij ons niet bij, teveel indrukken gekregen, dus praten we heel wat af. Toch gaan we eerder slapen dan normaal, omdat we toch wel moe zijn en de volgende dag op tijd op willen staan. We gaan namelijk een bezoek brengen aan de klassen in Casa do Menino.

Woensdag 26 augustus 2015

Hieperdepiep hoeraaa! Mijn vader is jarig: Nico de Ree is vandaag 81 jaar geworden. We zijn er niet bij, maar na het ontbijt skypen we met Truus en Nico de Ree. Geweldig dat deze middelen er tegenwoordig zijn, zo kunnen we mijn vader toch feliciteren en een fijne dag wensen.

Na de skypesessie neemt zuster Leonor ons mee naar de klaslokalen. Rodolfo is vanochtend wederom onze vertaler en gaat ook met ons mee. Als eerste gaan we naar 3 ano, oftewel de derde klas. We worden in de klas welkom geheten met een lied gezongen door de meisjes. De meisjes hebben een prachtige, uitgebreide dankbrief aan ons geschreven en wat in elkaar geknutseld, we krijgen alles mee. Wauw, dat hadden we niet verwacht. Eén leerlinge spreekt ons aan en laat een kaartje zien dat ze om haar nek draagt. Ze is trots, vandaag is zij verantwoordelijk voor de klas en het schoolplein. Zij moet er vandaag voor zorgen dat iedereen alles netjes opruimt en dat er niets op het schoolplein blijft liggen. Een geweldige manier om de meisjes te leren omgaan met orde & netheid en het milieu.

We gaan door naar de 2 ano, tweede klas. Ook hier worden we ontvangen met een welkomstlied, waarbij veel hartjes worden getoond! De meisjes willen ons vragen stellen: – wat eten wij in Nederland als lunch? We antwoorden dat dit meestal brood met vleeswaren en kaas is. – zijn jullie getrouwd? Ja, dat zijn we….een hele hoop gegiechel tot gevolg. – hebben jullie kinderen? 108 meisjes, jullie dus! Maar samen hebben we geen kinderen. Verbaasde, maar ook blije gezichtjes krijgen we te zien. – wat zijn jullie namen? We schrijven onze namen op het bord en ook ‘dank je wel’. Spontaan gaan de meisjes onze namen en het dank je wel overschrijven. Mooi! Ook hier krijgen we van ieder meisje een tekening met een persoonlijke tekst!

 

 

 

 

 

We gaan verder en gaan terug naar de derde klas, zij krijgen muziekles. Muzieklerares Livia is al heel lang in dienst bij Casa do Menino. Zij wordt betaald van onze 3-maandelijkse bijdrage. De liedjes die zij samen met de kinderen zingt, staan allemaal in het teken van normen en waarden. Het zijn liedjes met een boodschap, op een muzikale manier wordt er geleerd wat respect voor de maatschappij is. Bijzonder vinden we dat.

 

 

 

 

Casa do Menino probeert op allerlei manier geld binnen te halen. Zo ook door eigengemaakte spullen te verkopen. Zuster Leonor laat ons zien dat er mozaiekwerken, schilderijen, sieraden, handdoeken en andersoortige handwerkspullen worden gemaakt en verkocht.

 

 

 

Ook het Callcenter is nog steeds in gebruik. We zien Mayara aan het werk, het meisje dat we 2 jaar geleden hebben leren kennen. Ze leggen ons uit dat het lastig is om geld binnen te halen. Er worden maar kleine donaties gegeven, omdat ze denken dat het tehuis het al goed heeft. Toch helpen alle kleine beetjes en blijven ze hiermee doorgaan. Ter info: 10 Braziliaanse reaal is ongeveer €2,50 tot €3,-.

De meisjes hebben pauze en zijn voor ons gevoel door het dolle heen (teveel suiker gehad?), ze rennen springen en dansen in het rond. Toch is het mooi om te zien hoe blij ze zijn. Er is één meisje dat aan de zijkant staat en huilt. Het blijkt ruzie te hebben gehad met een ander meisje. De lerares en de zusters bekommeren zich om haar. Er wordt gepraat en de ruzie wordt bijgelegd, de meisjes schudden elkaar de hand. Zuster Leonor vertelt ons dat er thuis bij dit meisje genoeg aan de hand is en dat daarom sneller ruzies tussen de meisjes ontstaan. Hier hebben ze extra aandacht voor en wordt er gepraat om een juiste oplossing te vinden. Een ruzie heeft hier altijd een onderliggende oorzaak, vertelt zuster Leonor ons.

Ook voor ons is het tijd voor een korte pauze. We gaan wat drinken…met extra gezelschap: een penseelaapje! Het is een schattig diertje dat alleen maar in noordoost Brazilië voorkomt. Het aapje komt naar binnen bij de zusters. We geven wat cake en prompt verschijnen er meerdere aapjes.

 

 

 

 

We gaan richting de eetzaal van de meisjes, ze krijgen een traditionele maaltijd: rijst met zwarte bonenragout (zit ook vlees in), farofa (geroosterde cassavemeel), met tomatensalade. Als toetje een appel. De appel blijkt een gift te zijn. Wat ons opvalt is dat de meisje keurig op hun beurt wachten en rustig eten.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ook krijgen we de keuken te zien waar de maaltijden voor de meisjes en de zusters worden gemaakt. Achter de keuken is een grote opslagruimte waar het voedsel wordt opgeslagen. Het grootste gedeelte van de voorraad zijn giften van mensen of bedrijven. Ook krijgen ze een financiële bijdrage van de overheid om voedsel aan te schaffen, maar die laat soms wel op zich wachten. Er is over het algemeen voldoende voedsel voor alle meisjes, maar vlees blijkt altijd lastig te zijn. Het wordt bijna niet gedoneerd en het is vrij prijzig. Toch weten de zusters hier creatief mee om te gaan en krijgen ze altijd een gezonde en gevarieerde maaltijd op tafel voor de meisjes.

 

 

 

 

Tijdens onze eigen lunch verschijnen de penseelaapjes weer. De zusters leggen een banaan en wat sap neer en daar komen ze massaal op af. Ze hebben honger. Erg leuk om te zien. De zusters willen nog zingen voor mijn vader, vanwege zijn verjaardag. Dus gaan we via mijn mobiel met mijn vader skypen. Samen zingen ze een felicitatielied voor mijn vader. Mijn vader vindt het natuurlijk prachtig! Bijzonder toch om vanuit Brazilië te worden toegezongen door de zusters?

 

 

 

 

Na de lunch gaan we verder met de rondleiding door de school. We komen bij de klas van Ivanilda Campos. Met haar hebben we twee jaar geleden gesproken over haar ervaringen in Casa do Menino. Ze is inmiddels cum laude afgestudeerd en blijkt les te geven in Casa do Menino! Ook deze meisjes hebben een brief aan ons geschreven en geven deze, samen met een knuffel aan ons.

 

 

 

 

Het lokaal naast de klas van Ivanilda is een bibliotheek en daar hangt het embleem van tante Marie en de oude foto’s van mijn familie. We hebben nieuwe foto’s vanuit Nederland meegenomen. We krijgen na onze vakantie een appje van Ivonete met deze foto, zuster Leonor heeft er een collage van gemaakt.

 

 

 

 

We zijn blij verrast over het computerlokaal: wat een verbetering. Er zijn nieuwe computers met de nieuwste software erop: Windows 10 en Office 2013…dat heb ik zelf nog niet eens. Erg goed dat de meisjes leren met de nieuwste programma’s om te gaan. De computerleraar legt uit dat hij de meisjes leert om te gaan met Office, maar ook op een veilige manier leert internetten.

 

 

 

 

Ook handwerken wordt veel gedaan in het tehuis. Wij zien dat de meisjes aan het borduren zijn. Eerst leren ze hoe je de steken moet maken, vervolgens gaan ze vanaf een patroontje borduren. 2 meisjes zijn met een mozaiekschilderij bezig. Het breken van de tegels is een zwaar werkje, maar het resultaat mag er zeker zijn.

 

 

 

 

Midden op de middag gaan we samen met zuster Leonor en vertaalster Ivonete richting het centrum van Campina Grande. Een collega van me heeft gevraagd of ik Havaianas slippers mee wil brengen en ook willen we deze slippers voor mijn nichtjes meenemen. En we scoren ook nog leuke Braziliaanse shirtjes voor ze. Ook bezoeken we een soort souvenirdorpje, hier zijn allerlei spullen te koop die in de omgeving van Campina Grande worden gemaakt. René vindt een mooie leren armband…wel de enige die hem past. Alle andere armbanden zijn gemaakt voor de kleine Brazilianen en dan is René toch wel een reus hier.

Terug in Casa do Menino gaan we naar onze kamer en hebben we tijd voor onszelf tot aan het diner. Tijdens het diner komt Daniel ons een bezoek brengen. Hij is 2 jaar geleden onze vertaler geweest. Leuk om hem weer te zien en met hem bij te praten. Na het eten en het vertrek van Daniel zitten we weer buiten en communiceren we weer via google translate met de zusters.

Donderdag 27 augustus 2015

Na het ontbijt neemt zuster Luzinete ons mee voor een rondleiding door de basisschool St. Antonio. Rodolfo is vanochtend weer onze vertaler. Deze basisschool ligt op het terrein van Casa do Menino, ook is zuster Luzinete de directrice van deze school en heeft de dagelijkse leiding. Deze school wordt gefinancierd door de overheid. De meisjes van Casa do Menino gaan hier naartoe, maar ook andere meisjes en jongetjes. We nemen een kijkje in de verschillende klassen.

 

 

 

 

Ook dit gebouw is gerenoveerd. 2 jaar geleden waren ze hiermee bezig toen wij in Brazilië waren. Inmiddels is de verbouwing bijna afgerond. Ze waren nog bezig met een bibliotheek en een kamer voor de leerkrachten. Bij toeval is er vandaag een soort presentatie van het programma van de school. De nieuwe leerkrachten worden voorgesteld en het lied van de school wordt gezongen. Ik krijg een bosje koriander aangeboden. Dit kruid is door de leerlingen verbouwd in de moestuin van de school. Helaas is het geld voor dit project op. De overheid heeft de geldstroom stopgezet, het is op. Toch wil zuster Luzinete proberen om de moestuin in stand te houden.

 

 

 

 

Zuster Luzinete tipt nog 2 projecten aan die zij nog wil uitvoeren: 1. de watervoorziening voor de St Antonioschool en voor Casa do Menino. De put en de toren zijn zwaar verouderd. De gemeente heeft geen geld voor de renovatie van deze put en toren. Casa do Menino krijgt het water gratis, als zij ervoor zorgen dat deze twee zaken op hun kosten worden gerenoveerd. Ze is nog bezig om hier geld voor vrij te maken. 2. Het sportveld. Deze ligt nu niet centraal, maar bij de school van Casa do Menino. Zuster Luzinete wil een groter sportveld maken op het terrein bij de moestuin. Hier staan nu kokosnootpalmen, maar deze zijn makkelijk te verplaatsen.

 

 

 

 

We lopen terug naar Casa do Menino en zien dat de tandarts er is. De tandarts komt 2 dagdelen per week naar het tehuis om het gebit van de meisjes in goede staat te houden. De assistente is een voormalig leerlinge van Casa do Menino. Zij heeft met hulp van Casa do Menino haar opleiding gehaald en is vrijwillig assistente bij de tandarts. De tandartskamer is verouderd en voldoet niet meer aan de hygiëne normen. De renovatie van de kamer en een nieuwe inrichting van de tandartskamer en dokterskamer is een inzamelingsproject van ons. Dit project bespreken we ook samen met Laurens en met de zusters.

 

 

 

 

Ondertussen is het alweer middag en gaan we lunchen. Laurens arriveert en we praten bij over allerlei zaken. Aangezien Laurens nog niet gegeten heeft, wordt ook hij nog voorzien van eten. En uiteraard eet ook hij te weinig volgens de zusters.

 

 

 

 

Om 15.00 uur beginnen de feestelijkheden. De meisjes zingen en dansen voor ons. Er is een lied gemaakt over het 60-jarig bestaan van Casa do Menino. Dit wordt met heel veel enthousiasme gezongen. Ze hebben het speciaal geschreven voor de viering van het 60-jarig bestaan van het tehuis. Het lied vertelt hoe het huis klein is begonnen en hoe het is geworden tot wat het nu is, met hulp van God en van die diverse mensen die het tehuis een hart warm toedragen. We krijgen ook een speech van een meisje om ons te bedanken voor onze donaties.

 

 

 

 

Na alle optredens zijn wij aan de beurt om ons cadeau aan te bieden: de 132 door onze donateurs gemaakte vlaggetjes. Laurens geeft een speech waarin hij het volgende in het Portugees vertelt:
60 jaar bestaan Casa do Menino – Gefeliciteerd! Daarvan zijn wij minimaal 40 jaar met elkaar verbonden: Casa do Menino in Brazilië en wij met onze familie en donateurs in Nederland. En wat ons betreft blijft deze verbondenheid nog heel lang bestaan.

In Nederland zijn er veel mensen die Casa do Menino een warm hart toedragen en helpen om jullie een betere toekomst te geven. Aan deze mensen hebben wij gevraagd om vlaggetjes te maken. Het idee was 60 stuks. Voor ieder jaar Casa do Menino 1, maar…het zijn er 132 geworden. Samen met jullie willen wij ze graag ophangen en het feest met jullie vieren. We maken foto’s van de feestvreugde om deze weer te delen in Nederland.

Er zijn veel mensen in Nederland die het Casa do Menino een warm hart toedragen en die graag willen weten hoe het jullie vergaat. Wij zorgen ervoor dat ze horen en lezen wat jullie hier doen en leren. We hopen dat deze mensen het huis nog heel lang blijven steunen, zodat jullie en na jullie weer andere meisjes gebruik kunnen blijven maken van het tehuis en van de voortreffelijke zorg van de Zusters.

Heel erg bedankt voor het wederom warm welkom hier, de mooie brieven, vele knuffels en glimlachen op jullie gezichtjes. Het is geweldig om hier weer te zijn. Nog vele mooie jaren samen met ons!

De vlaggetjes werden met veel blijdschap en enthousiasme door de meisjes en zusters ontvangen. Ook werd er uit volle borst nog een keer het jubileumlied gezongen. Iedereen die een of meerdere vlaggetjes heeft gemaakt: heel erg bedankt namens de kinderen en de zusters! En we hopen dat iedereen zijn of haar vlaggetje kan herkennen op de foto’s.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De opening van de school: samen met zuster Aida mag ik de school openen door een bord te onthullen waarop het volgende staat:

60 jaar bouwgeschiedenis Onze dank gaat uit naar de groep Casa do Menino Nederland, aan de medewerkers, donateurs, overheidsinstanties en NGO´s, die allen door de jaren heen hebben bijgedragen aan het instant houden van dit huis en haar prachtige geschiedenis.

 

 

 

 

 

 

 

Zuster Aida leest de tekst op en vervolgens zingen de meisjes wederom uit volle borst het jubileumlied. En na het maken van de groepsfoto’s is het officiële gedeelte voorbij. Een mooie middag om mee te maken. De meisjes willen massaal nog met ons op de foto. We worden bedolven onder knuffelende meisjes en ook de selfies vliegen ons om de oren. Dit geeft ons een heel dankbaar en welkom gevoel. De meisjes vinden het jammer dat we weer weggaan. Wij uiteraard ook.

 

 

 

 

Samen met de zusters bekijken we de inmiddels opgehangen vlaggetjes wat beter. We leggen uit wie ze allemaal gemaakt hebben en wat sommige afbeeldingen betekenen. Ze zijn zichtbaar onder de indruk van onze creatieve uitspattingen.

Onze vertaalster Ivonete vraagt of René en ik tijd hebben voor een gesprek met een paar meisjes (ongeveer 17 a 18 jaar oud) en lerares Luciana. De meisjes vragen ons of wij Engelse lessen voor hun willen financieren. De behoefte om met ons te praten is groot en dat zouden ze graag in het Engels willen doen. Daarnaast is Engels een taal waar ze verder mee kunnen, ook in vervolgstudies. Wij geven aan dat wij hier open voor staan en dat wij dit gaan bespreken in Nederland met onze medebestuursleden. Wij vragen aan de meisjes om een offerte van de kosten per student aan ons te sturen. Ongeveer 8 meisjes zouden graag Engels willen leren. Ivonete geeft aan dat zij zelf al les heeft gegeven in Casa do Menino, maar dit door tijdgebrek heeft gestaakt. Zij legt ons uit dat er in Campina Grande een school / instituut is dat Engelse cursussen verzorgt. Daar zouden de meisjes naartoe kunnen om de lessen te volgen. Ook vragen de meisje of wij vaker info, foto’s of andere zaken van ze willen ontvangen. Graag! Ivonete biedt aan dat zij contact met ons wil houden en regelmatig een foto zal sturen. Ook is zij bereidt om naar het tehuis te gaan als wij een vraag hebben of een ander verzoek. We besluiten om onze telefoonnummers uit te wisselen, zodat Ivonete contact met mij en met Laurens kan houden.

 

 

 

 

We hebben ook nog wat presentjes meegenomen. Een financiële bijdrage uit het potje bij Nico en Truus de Ree. We hebben besloten om deze als extraatje te geven, zodat ze er wat leuks voor de meisjes voor kunnen halen. René en Ilse hebben ook nog oud-hollandse snoep voor de meisjes meegenomen. Helaas is het niet gelukt om deze zelf aan de meisjes uit te delen, maar de zusters zorgen ervoor dat deze aan de meisjes worden uitgedeeld. En voor de zusters hebben we Kanjer stroopwafels meegenomen. Een traktatie die erg gewaardeerd wordt in Brazilië, omdat het lekker zoet is.

Voor het diner besluiten we om de projecten te bespreken waar de zusters graag een financiering voor willen ontvangen. De inrichting van de dokterskamer en de renovatie van de tandartskamer worden wederom besproken. Het belangrijkste project op dit moment is de renovatie van de kleedruimte, toiletten en douches voor de meisjes. Deze ruimtes bevinden zich in het verlengde van de school. Het dak en de elektriciteit zijn reeds gedaan, maar nu moet de vloer en de aanleg van de rest nog gedaan worden. We bekijken samen de ruimtes. Er ligt 1 offerte, maar we besluiten dat we toch een referentieofferte willen zien. We besluiten wel dat we als stichting dit project gaan financieren. Wordt vervolgd. We houden jullie op de hoogte onder het kopje “projecten”.

 

 

 

 

 

 

 

 

We dineren met zijn allen. Uiteraard eten we weer te weinig, er wordt nog een extra pizza in de oven gedaan. Die moet op, ondanks dat we vol zitten. Na het eten zitten Laurens, René en ik nog na te praten over verschillende zaken. We beseffen in 1 keer dat we alleen zitten: waar zijn de zusters? We gaan op zoek en denken dat ze in de keuken bezig te zijn. Dat blijkt niet het geval. Ze zijn diverse kleedjes, handdoeken, keukenschorten en ander eigengemaakte spullen aan het uitzoeken voor ons. Deze nemen we dankbaar in ontvangst.

Er ontstaat nog wel een hilarisch tafereeltje tussen zuster Elizabeth en Laurens. Ze lopen hand in hand en ze wil Laurens niet loslaten. Ze is zelfs “jaloers” als zuster Leonor te dicht bij Laurens in de buurt komt. De foto zegt genoeg.

 

 

 

 

 

Vrijdag 28 augustus 2015

René en ik staan op tijd op. De vorige avond hebben we onze koffers al ingepakt en nu kunnen ook de laatste spullen erin. Voordat we gaan ontbijten, bellen we eerst naar René zijn vader: hij is namelijk jarig en wordt 89 jaar. Ze passen op ons huis en op onze hond Tony, dus een kort belletje is op zijn plaats. Na een paar keer proberen lukt het ons om ze aan de telefoon te krijgen. We praten kort met elkaar en wensen hem nog een heel mooie dag toe. Zelf gaan we richting ontbijt. Laurens is inmiddels ook van de partij en samen genieten we van een ontbijtje. Tijdens het ontbijt krijgt het tafereeltje met zuster Elizabeth nog een vervolg: René krijgt een kus van haar op zijn hoofd! Blijkbaar is ze door haar ziekte Alzheimer haar bijzondere aandacht voor Laurens van de vorige avond alweer vergeten. Gelukkig vindt Laurens het geen probleem ;-).

Vanochtend komt architect Assis ons nog een bezoek brengen, hij wil ons een presentatie geven van de verbouwing. Laurens, zuster Luzinete en architect Assis lopen samen nog een keer door het gebouw om de laatste punten te bespreken. Er zijn nog ongeveer 7 restpunten die nog niet zijn opgelost. Vervolgens laat Assis ons een presentatie zien van het geen hij heeft gedaan om de school te renoveren. En wij moeten zeggen dat hij zijn best heeft gedaan. Het resultaat mag er zijn. De school is weer een veilige haven geworden. Twee jaar geleden was er een grote kans dat het dak zou instorten en ook lag er brandgevaar op de loer. Nu is het een mooi gerenoveerd gebouw, dat weer jaren mee kan!

 

 

 

 

Wel merken we dat de verhoudingen tussen tussen zuster Luzinete en architect Assis verstoord zijn. Het proces naar dit eindresultaat is op sommige vlakken moeizaam verlopen. De zusters hebben besloten om geen verdere zaken met architect Assis te doen en een andere partij te zoeken voor toekomstige projecten. Wij respecteren dit besluit.

Na het vertrek van Assis drinken we samen met de zusters nog een versgeperst vruchtensapje en proosten op een mooie toekomst met elkaar. Samen lopen we naar de kapel, waar in een gebed wordt gevraagd om ons te zegenen voor een veilige terugreis. Bijzonder, ik kan me niet herinneren dat ze dit in 2013 hebben gedaan. We maken nog een paar groepsfoto’s. We bedanken voor het wederom indrukwekkende en geweldige bezoek en nemen afscheid van alle zusters. Ze zwaaien ons uit totdat we de poort uit zijn. Best gek om het tehuis weer achter ons te laten.

 

 

 

 

 

In ongeveer 4 uur rijden we naar het appartement van Laurens in Recife om daar te genieten van een paar dagen vakantie. Maandagavond vertrekken we weer naar Nederland.